WONEN IN ITALIË – La vita si continua
Het leven kabbelt voort. Ondanks Covid 19. We gaan weer bij elkaar eten, je kunt weer naar de kerk als je wilt en het barst overal van de terrassen. Op straat dragen veel mensen een mondkapje, maar in de open lucht is dat niet verplicht. Ook houden we 1 meter afstand van elkaar.
Sinds vorig weekend krioelt het hier weer van de Duitsers en Zwitsers. Komend weekend vertrekken veel hier wonende Nederlanders voor familiebezoek naar het noorden. Ook tussen de regio's mag weer gereisd worden. Dat betekent dat m'n buren uit Genua eindelijk weer naar hun huis in Mombarcaro konden komen.
Zwaar gemondkapt kwamen ze onze straat binnenrijden. Na een paar uur waren ze gelukkig al veel ontspannener en hebben we met hun dochter en schoonzoon een fles Prosecco leeggedronken en getoast op hun terugkeer. Het is toch wel weer heel gezellig die kinderstemmetjes en het geluid van de heer des huizes wiens stem een fors volume heeft.
Sommige bijeenkomsten sla ik bewust over. Zo heeft het hele dorp hier zaterdagavond met elkaar gegeten in het restaurant van Marika, maar dat vond ik net iets te vroeg. Ook zingen met een mondkapje voor, is niet aan mij besteed, dus even geen koor.
Gewoon praten met mondkapje vind ik al belastend....m'n bril beslaat en het is ook net of ik minder goed hoor. Dat Piemontees dialect gebrabbeld van achter zo'n doekje is voor mij te hoog gegrepen. Inmiddels heb ik ook al peperdure combinates van een hoofddoek met bijpassend mondkapje gezien.
Blijven de gezellige ontmoetingen met nieuwe vrienden. Zo at ik afgelopen week bij een Duits stel, Bernd en Christa, dat net buiten Mombarcaro woont. Hij is architect en heeft van een vervallen boerderij een juweel van een huis gemaakt. Buiten in stijl gerenoveerd en binnen modern met oude accenten zoals een oude waterput in de kamer.
Beiden hebben in Afrika in het ontwikkelingswerk gezeten. Christa werkt nog steeds, maar nu in Frankfurt. Gelukkig voor Bernd komt ze regelmatig over. Ja, en dan heb je veel te vertellen. Geboeid luister ik naar haar verhalen over Jemen, Niger, Mali, etc.
Ook de Nederlandse kunstschilder Willem Sanders heeft wat te vertellen. Na jaren van exposities over de hele wereld streek hij een jaar of tien geleden met zijn vrouw Yvonne neer in Mombarcaro. Daar kreeg hij belangstelling voor de wijnbouw. Hij begon een eigen wijngaard Sanders & Berg waarin hij, met de know how van een kenner, zijn eigen wijn ontwikkelde: The Painted Grape.
Met zijn The Painted Grape wil hij kunst combineren met de wijncultuur. Daarom nodigt hij ieder jaar een kunstenaar uit iets te maken geinspireerd op wijn. De laatste resultaten vind je terug op de fles wijn van de Painted Grape. Etiketten van de hand van Willem zelf en van de kunstenaar Herman de Vries. Sinds kort wordt ook een jonge veelbelovende kunstenaar uitgenodigd een kunstwerk te maken. Dat is dit jaar van zoon Tiberius wiens schilderij op het etiket van de nieuwe wijn The Promising Grape is terug te vinden. (www.sandandberg.com).
Ik zag de Duitsers Ully en Anette weer op het terras voor de bar zitten. Ook die hebben een druk leven achter de rug in Beieren. Ze vertelden mij dat ze met hun paarden naar onze Langhe toekomen om van de rust en de mooie natuur te genieten.
Die rust en mooie natuur trekken ook jonge gezinnen aan. De bekende 'Ik Vertrek' gezinnen. Jong en met kinderen en van zins het leven over een hele andere boeg te gooien. Met als resultaat: een reisorganisatie voor spirituele reizen, een glamping (luxe camping) en een comfortabele B & B, je vindt het hier allemaal.
Eigenlijk is de rust en het wondermooie landschap dat wat ons westerlingen hier verenigt. Een rustiek huis wat nog betaalbaar is, met een stuk land en je dan maar met de seizoenen meebewegen.
En als je toch wat reuring wil, dan zit je zo in de stad.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
